Μερικά δευτερόλεπτα ήταν αρκετά και λίγα.
Εκεί δα, το τηλέφωνο χτυπά και μου τη σπάει.
Εναγκαλισμός, φιλί στο στόμα,
παλάμες γαντζωμένες γύρω απ’ τη μέση της.
Όλα τούτα μια οπτασία, δεν ήρθανε ποτέ βλέπεις,
μπερδεύτηκα.
Ματώνει ο ορίζοντας‧
κάθε στάλαγμα μοιάζει με κατακάθι.
Από τις λάσπες του Δανιήλ.
Φέρουν πόνο κι απόγνωση,
κλεμμένα απ’ τα ρέματα του κάμπου.
Απόσταγμα σε μάγουλα χωρικών.
Το της ψυχής το ινφέρνο δεν έχει πάτο.
Ότι δεν έχω με κολάζει.
Μια χαραμάδα πίσω από θεόκλειστα παντζούρια
να φωτίζει τη σκόνη γύρω μου.
Μια στοίβα ρούχα από thrift shop πλάι στην κοίτη μου.
Δύο μάτια στρόγγυλα που φώλιασαν στα ζυγωματικά της.
Κόκκινη στάμπα στο πουκάμισο,
μήπως αχνίσει η λύπη.
Τσιγάρα αχνίζουν.
Νούφαρα βυθίζονται αν πάνω τους πατήσεις,
παράλογα ελπίζοντας.
Σκαλίζει η όρνιθα όσα ο διάολος ψιθυρίζει
από τη μέρα που γεννήθηκα.
Στο τετράδιό του επιζώντα στα προάστια της κόλασης.
SideliK_2
Art: Μάριον Ιγγλέση – «Το πέρασμα II», 2022
SideliK_2 